Το βλέμα του τάρανδου..

Οταν πας σε μια ξένη χώρα να κάνεις ειδικότητα, διαφορετικη από εκεί που σπούδασες και με εντελώς διαφορετική γλώσσα (και κουλτούρα και κοινωνία και αξίες.. τουλάχιστον με όχι τόσο διαφορετικό καιρό - τρομάρα μου), υπάρχουν κάποια στάδια προσαρμογής.

Αυτά τα στάδια είναι σταθερά, αλλά εξαρτάται από εσένα και τις συγκυρίες πόσο θα διαρκέσει το κάθε ένα. Είναι όπως τα στάδια που περνάει ένας ασθενής με ανίατη νόσο. (άρνηση - θυμός - διαπραγμάτευση - κατάθλιψη - και τελικά αποδοχή).

Και αφού περνώ τα συγκεκριμένα στάδια, είπα να τα καταγράψω..

Στάδιο 0: Πήρες τη θέση που ήθελες, νιώθεις ότι πέρασες από μία συνέντευξη άρα όπως και να χει κάτι αξίζεις. Και φυσικά είσαι (πολύ) ενθουσιασμένος.

Στάδιο 1: Πρώτες ημέρες στο νοσοκομείο. Ακόμη δεν έχεις άμεση επαφή με τους ασθενείς. Μόνο με τους συναδέλφους. Οταν σου μιλούν πιάνεις τα μισά (στο καλό των περιπτώσεων) και ότι και να λένε, στο μυαλό σου μεταφράζεται σε ''είσαι χαζός?''
Οταν λοιπόν σε ''πουν'' χαζό 3-4 överläkare (ειδικοί γιατροί) και καμιά δεκαριά νοσοκόμες περνάς στο στάδιο 2..

Στάδιο 2: Συγχαρητήρια! Παρόλο που σκέφτηκες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις, έμεινες να το παλέψεις. Σε αυτό το στάδιο πλέον μιλάς με περισσότερους. Εκτός από γιατρούς, γραμματείες και φυσικά τις (αγαπημένες σουηδέζες) νοσοκόμες, τολμάς να μιλήσεις και λίγο με ασθενείς, Πλέον δεν σου λένε ότι είσαι χαζός. Σου μιλούν και έχουν απλά το ύφος του τάρανδου. Δηλαδή καταλαβαίνεις ότι ενώ μιλούν, στο κεφάλι τους μέσα σκέφτονται ''τώρα αυτός καταλαβαίνει τι του λέω?''. Υφίσταται ακόμα η σκέψη του να τα παρατήσω όλα και να φύγω.

Στάδιο 3: Αγχος. Είναι πολύ δύσκολο. Δεν θα τα καταφέρω.

Στάδιο 4: Σκέφτεσαι μέσα σου ότι όσο δύσκολο και να είναι, θα το παλέψεις, και ότι δεν τους χρωστάς τίποτα. Αν δεν σε ήθελαν να μην σε προσλάμβαναν. Και αν έχουν το ίδιο θάρρος ας δοκιμάσουν να κάνουν το ίδιο. Και ότι θα δυσκολευτείς πολύ, αλλά θα δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρεις, θα είσαι πιο δυνατός από τις εμπειρίες που απέκτησες.

Μετά από μια εβδομάδα στο νοσοκομείο λοιπόν, πέρασα τα πιο πάνω στάδια. Τώρα βρίσκομαι στην αρχή του 4ου. Not bad. Not bad att all! Ποια στάδια ακολουθούν δεν ξέρω, αλλά θα τα ανακαλύψω σίγουρα στην πορεία.

Προς το παρόν, εκμεταλλεύτηκα την καλή παρέα και είπα να συνεχίσω την ''προσαρμογή'' και με πιο ευχάριστους τρόπους!

οκ, τόσο καλοί σαν τον Olle δεν ήμασταν..
http://www.youtube.com/watch?v=PUjs9E6GvJc


αλλά τουλάχιστον τάρανδος δεν μας κυνήγησε!
http://www.youtube.com/watch?v=VSxR3XNwVNs&feature=youtu.be

μουσική (εγώ τώρα το ανακάλυψα)
http://www.youtube.com/watch?v=hLQl3WQQoQ0&ob=av2e