Η αλήθεια είναι ότι με έκανες να προβληματιστώ..
Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν διάφορα πράγματα.
Εσένα, εμένα... και για μόνο μερικές στιγμές εμάς..
Φυσικά ήταν απλά σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό μου.. το πιο πιθανό άσχετες με την πραγματικότητα. Εσύ δεν το ξέρεις αλλά το παθαίνω συχνά αυτό.
Πάντως φεύγω με μια χαρούμενη αίσθηση.. μέσα από όλες τις μικρές εμπειρίες ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας..
Ισως να είναι λάθος που γράφω το post.
Δεν ξέρω αν θέλω να το διαβάσεις.
Πάντως αυτή τη φορά ο χρόνος δεν μας δεσμεύει.
Οταν έρθει ο καιρός, μάλλον και οι δύο μας θα ξέρουμε, και ίσως το διαβάσουμε μαζί
p.s. μουσική πρόταση για τους ''περαστικούς'' του post :)
http://www.youtube.com/watch?v=omltwZ8tGoE&feature=feedf
Άμα το "εμείς" είναι μόνο για μερικές στιγμές...βράστα. Δε βγαίνει σε καλό (χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω καλό μου!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓκΔ μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρεις ότι έχουμε πολύ διαφορετικές απόψεις σε αυτό τον τομέα.
Εχουμε πολύ διαφορετικές απόψεις γενικά :)
Φοβάμαι παρ'όλα αυτά ότι έχεις δίκαιο..
p.s. όμως αν ένα απλό μήνυμα που σου στέλνει σε κάνει να χαμογελάς? αλλάζει κάτι?
Ξέρεις κάτι? Δεν έχουμε καθόλου διαφορετικές απόψεις. Τουλάχιστον σε αυτό το θέμα. Η μόνη διαφορά μας έγκειται στο ότι βλέπουμε το ίδιο πράγμα με απόσταση μιας 15ετίας (τόσο την κόβω!). Στις αρχές της "σχεσιακής" μου καριέρας, κι εγώ όπως εσύ και όπως όλοι, σκεφτόμουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Όσο περνάνε τα χρόνια και η μια "εμπειρία" κάθεται πάνω στην άλλη τόσο περισσότερο αναθεωρε΄ςι όμως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν σου στέλνει ένα απλό μύνημα και σε κάνει να χαμογελάς δεν αλλάζει απλά κάτι. Κάνει το κάτι μαγικό. Αρκεί να μην είναι μόνο αυτό το μύνημα που καθορίζει αυτό το χαμόγελο.
Ζήστο όσο μπορείς και άσε με εμένα τη γριά καρακάξα να λέω τα δικά μου και να γκρινιάζω. Μερικές φορές ξεχνάω η ηλίθια πόσα χαμόγελα χάρισα κι εγώ στην οθόνη του κινητού μου.
Θεσσαλονίκη είσαι ωρε?